Людмил Стоянов бетінің бастапқы мәтінін қарау

'''Людмил Стоянов'''(''лақап аты; шын аты-жөні-Георги Стоянов Златаров;'' 06.02.1886,Благоевградск округі., Ковачевица,-11.04.1973, София)- болгар жазушысы, қоғам қайраткері, Болгария ғылым академиясының академигі  (1946), Болгария Кеңес Еңбек Ері  (1964). 1944 жылдан Болгария компартиясының мүшесі. Болгария ҒА Әдебиет институтының директоры  (1949-1959). Әдеби қызметі 1905 жылдан басталған. Стояновтың «Әйел жүрегі» ([[1929]]), «Алғы шепте» (1939) т.б. өлеңдер жинағы мен  «Полковник Матовтың күміс тойы» (1933), « Оба» (1933) повестері, «Таң алдында » (1945) романы бар. 3- сайлау Халық жиналысының депутаты. Бүкіл дүниежүзілік Бейбңтшңлңк Кеңесінің мүшесі  ([[1950]]).Дмитров сыйлығы  (1950) мен РСФСР-дің А.М.Горький атындағы Мемлекеттік сыйлығының лауреаты (1972). 
==Сыйлықтары==
Дмитров сыйлығы  (1950) мен РСФСР-дің А.М.Горький атындағы Мемлекеттік сыйлығының лауреаты (1972). 3 рет Георги Дмитров орденімен марапатталған. Оның болгар-кеңес достығын нығайту жолындағы еңбегі жоғары бағаланып, 1948 ж. Еңбек Қызыл Ту орденімен марапатталды.<ref>Қазақ Совет энциклопедиясы, 1976 жыл, Алматы,10 том, 424 бет</ref>

== Дереккөздер ==
{{дереккөздер}}

[[Санат:1886 жылы туғандар]]
[[Санат:1973 жылы қайтыс болғандар]]
[[Санат:Тұлғалар]]
[[Санат:Жазушылар]]
[[Санат:Академиктер]]